ประเทศไทยในอุดมคติ

ประเทศไทยในอุดมคติ

สวัสดีคะนี้เป็นบทความเรื่องที่สอง ของดิฉันคะ มันเป็นความคิดในอุดมคติคะ

ทุกคนคงเคยคุ้นเคยการทำงานของรัฐบาลในประเทศไทยกันดีอยู่แล้วใช้ไหมคะ?? ในอุดมคติของทุกคนรัฐก็คือ บุคคลที่เป็นเสมือนพระเอกขี่ม้าขาวเพื่อเคยช่วยให้ทุกคนปลอดภัย มีความสุข และมีฐานะที่ดีในความเป็นอยู่มากขึ้น แต่ความเป็นจริงกับความฝันมันชั่งต่างกันจริงๆ ว่าๆไหมคะ???เหอะเหอะ

รัฐบาลตอนนี้ว่าได้เลยว่า ล้มเหลวไม่เป็นท่าเลย เพราะความแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ความเห็นแก่ตัวของพวกที่ต้องการผลประโยชน์ นั้นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของความล้มเหลว.....เหอะเหอะ....ในสภาวะปัจจุบันนี้ทั้งทางด้านการเมือง การงาน การค้าขาย เศรษฐกิจที่ย่้ำแย่ การท่องเที่ยวที่ทรุดโทรม และอีกมากมายที่ต้องปรับปรุงแก้ไขโดยเด่วที่สุด...แต่รัฐบาลกลับมัวแต่ทะเละกันแย่งชิงผลประโยชน์กันเพื่อความเห็นแก่ตัว..น่าเศร้าจริงๆๆ..ว่าไหมคะ???

รัฐบาลและการพัฒนาประเทศในฝันของฉัน...อยากให้มีการปกครองแบบไหนก็ได้คะ เพราะไม่ว่าจะเป็นการปกครองระบอบประชาธิปไตยหรือระบอบเผด็จการก็ไม่ต่างกันเท่าไร เพราะไม่ว่าจะแบบไหน..ผู้ปกครองก็มีความเห็นแก่ผลประโยชน์ด้วยกันทั้งนั้นคะ เราต้องยอมรับความเป็นจริงข้อนี้คะ แต่ก็ใช่ว่าจะแย่ซะทีเดียว...คนดีดีก็ยังมี ดีในที่นี้หมายถึง โก้งกินน้อยหน่อยคะ รัฐของฉันอยากให้เป็นแบบดูแลเอาใจใส่ความเป็นอยู่ของประชาชนไม่ว่าจะเป็น ด้านการงาน ด้านสุขภาพ ด้านการเงิน และความเป็นอยู่ อย่างเช่น ถ้าประชาชนพวกไหนที่ไม่มีงานทำ ก็ฝึกงานหางานให้กลุ่มคนพวนนั้นถนัด และอยากให้มีความสามัคคีกันมากกว่านี้ เคารพการตัดสินใจของกันและกัน ยอมรับความคิดเห็น และเปิดโอกาศให้ผู้ที่มีความคิดใหม่ๆเข้ามาพัฒนาประเทศ ฟังดูอาจดูง่าย แต่ถ้าเราไม่ลองแล้วจะรู้หรอคะว่า....ประเทศไทย..ทำได้ทำได้้






การปกครองในประเทศไทยนั้น ในอดีตมีการปกครองโดยพระมหากษัตริย์ในสมัยก่อนที่เรียกว่า สมบูรณาญาสิทธิราชย์นั้น แม้จะมีลักษณะเป็นการปกครองที่ประชาชนมีส่วนร่วมในการกำหนดผู้ปกครอง อำนาจสูงสุดในการปกครองประเทศเป็นของพระมหากษัตริย์ แต่มีลักษณะที่ผิดจากระบอบเผด็จการ เพราะพระมหากษัตริย์ได้รับการยอมรับเทิดทูนจากประชาชน ในลักษณะเหมือนสถาบันศักดิ์สิทธิ์ที่ให้ความคุ้มครองแก่ตน การยอมอยู่ใต้การปกครองของพระมหากษัตริย์เป็นไปด้วยความสมัครใจ บังเกิดจากความจงรักภักดีเพราะตระหนักว่า ประเทศชาติมีความมั่นคงเพราะพระบารมีของพระมหากษัตริย์



ในปัจจุบันประเทศไทยได้เปลี่ยนแปลงการปกครองในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข แต่อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าประเทศไทยของเราจะใช้ระบอบการปกครองแบบประชาธิปไตยแต่ภาพของการปกครองในระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ยังคงมีให้เห็นอยู่ดีในสังคมประเทศไทย การปกครองในระบบประชาธิปไตย คือ ระบอบการปกครองของรัฐ ซึ่งบริหารอำนาจรัฐมาจากเสียงข้างมากของ "พลเมือง" แต่ในความเป็นจริงแล้วการปกครองในระบอบประชาธิปไตยประชาชนในปัจจุบันนี้ได้เห็นเพียงแต่ภาพลวงตาของการปกครองในระบอบนี้เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถจับต้องการทำงานของรัฐบาลได้อย่างแท้จริง ประชาชนเหล่านั้นได้แต่หวังว่าผู้แทนที่ตนเลือกเข้าไปนั้นจะทำตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้ และการจัดตั้งรัฐบาลในบางครั้งก็ได้รับเลือกเข้ามาจากเสียงข้างน้อย รวมไปถึง แนวคิดการเลือกผู้แทนเข้ามาทำหน้าที่แทนตนในการทำงานของรัฐ ซึ่งไม่ได้มีตัวเลือกที่มากนัก และพบว่าผู้ลงคะแนนเสียงมีอิทธิพลน้อยมาก และอาจจะละเลยประเด็นปัญหาทางส่วนรวม ถ้าว่ากันแล้วการปกครองระบอบประชาธิปไตยเป็นการปกครองแบบให้ประชาชนเป็นผู้มีสิทธิในสังคมเท่าเทียมกัน รัฐบาลเป็นใหญ่กว่าประชาชนเสียอีกทั้งๆที่เงินในการใช้จ่ายปัจจุบันรัฐบาลนำมาบริหารประเทศและเป็นเงินเดือนที่พวกรัฐใช้จ่ายกันมันเป็นเงินที่ประชาชนจ่ายไปกับการเสียภาษีนั้นเอง




ธรรมชาติของมนุษย์ มนุษย์เป็นผู้ที่มีเหตุผล สามารถเรียนรู้ทำความเข้าใจต่อโลกภายนอนได้ มีความสามารถในการตัดสินใจเลือกสิ่งที่ดีสำหรับตน ถึงแม้ดุลยพินิจของมนุษย์จะไม่ได้ถูกต้องเสมอไป แต่ก็มีแนวโน้วว่าจะกระทำแต่สิ่งที่ดีสำหรับตนมากกว่าผู้ปกครองตัดสินใจให้ นอกจากนี้มนุษยฺยังมีการใช้มโนธรรมส่วนบุคคลประกอบการตัดสินใจร่วมกับเหตุผล แต่มโนธรรมที่แตกต่างกันทำให้ประชาคมทางการเมืองต้องอาศัยการวินิจฉัยร่วม กันของคนส่วนใหญ่ ซึ่งถือได้ว่ารากฐานแนวคิดของเสียงส่วนใหญ่ ในการปกครองระบอบประชาธิปไตย




เสรีภาพของมนุษย์ การเกิดขึ้นมาของมนุษย์นั้นสามารถถือได้ว่าเกิดมาพร้อมกับเสรีภาพและการที่มนุษย์รวมตัวกัน จัดตั้งรัฐก็เพื่อดำรงเสรีภาพของมนุษย์ และรัฐก็มีหน้าที่ปกป้องคุ้มครองสิทธิเสรีภาพของมนุษย์ อย่างไรก็ดีเสรีภาพที่ตนมี และจะต้องไม่ละเมิดเสรีภาพของใครเสรีภาพของมนุษย์จึงถือได้ว่าเป็นรากความคิดของระบอบประชาธิปไตย



ความเท่าเทียมกันของมนุษย์ ถึงแม้มนุษย์จะเกิดมาแตกต่างกันดังกล่าวก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเงื่อนไขที่ทำให้บุคคลใด บุคคลหนึ่งหรือกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งมีความได้เปรียบอีกบุคคลหรือกลุ่มอีกกลุ่มหนึ่ง ดังนั้นความเท่าเทียมกันของมนุษย์จึงเป็นสิ่งที่มนุษย์แต่ละคนพึงจะได้รับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเท่าเทียมกันในโอกาศที่จะมีชีวิตที่ดีในสังคม ซึ่งถือว่าเป็นรากฐานแนวคิดของความเท่าเทียมกันในสังคมของระบอบประชาธิปไตย


อำนาจอธิปไตยของประชาชน เมื่อประชาชนมีเสรีภาพและความเท่าเทียมกันในสังคมแล้ว ในระบอบประชาธิปไตยอำนาจจะตกเป็นของประชาชน โดยประชาชนได้ตกลงร่วมกันจะมอบให้กับผู้ปกครองหรือผู้แทน ซึ่งเมื่อได้มอบอำนาจให้กับผู้แทนแล้ว การมีหลักประกันว่าทำอย่างไรจะให้ผู้ปกครองหรือผู้แทนของตนไม่กระทำการใดๆก็ตามที่อาจจะละเมิดต่อสิทธิเสรีภาพและความเสมอภาพของประชาชนจึงมีสิทธิที่จะควบคุมให้ผู้ปกครองหรือผู้แทนทำการปกครองด้วยความเป็นธรรม และเพื่อประโยชน์ของประชาชน ซึ่งถ้าผู้ปกครองหรือผู้แทนละเมิดประชาชนก็มีสิทธิที่ถอดถอนผู้ปกครองหรือผู้แทนที่ได้รับมองอำนาจไป ดังนั้นระบอบประชาธิปไตยอำนาจอธิปไตยจึงเป็นของประชาชน




อย่างที่จะยกเอาแนวคิดประชาธิปไตย ของอริสโตเติลเคยบอกไว้ว่า ในลักษณะที่คนเป็นคนดีกฏหมายเป็นกฏหมายดี การปกครองระบอบเผด็จการเป็นระบอบที่ดีที่สุด (เพราะทำให้ต้นทุนการดำเนินการน้อย) และประชาธิปไตย เป็นการปกครองที่มีผลดีน้อยที่สุด (เพราะต้นทุนการดำเนินการสูงมาก) แต่ในทางตรงกันข้ามหากผู้ปกครองไม่ดี กฏหมายไม่ดี การปกครองเผด็จการเป็นการปกครองที่แย่ที่สุด(เพราะการปกครองจะมีไว้เพียงเพื่อบุคคลใดคนหนึ่ง) และการปกครองแบบประชาธิปไตยจะเป็นการปกครองที่มีผลเสียน้อยที่สุด(เพราะอย่างน้อยสามารถรักษาผลประโยชน์ของคนส่วนใหญ่ไว้ได้) ทุกคนรู้ว่าความคิดของกรีกเป็นรากฐานความคิดของคนตะวันตกก็เลือกประชาธิปไตยเพราะคนตะวันตกรู้ว่าผู้ปกครองไม่สามารถไว้ใจได้ เขาจำเป็นต้องคิดระบอบการปกครองอย่างใดอย่างหนึ่งที่จะจำกัดอำนาจของผู้ปกครอง เพราะเขามีความเชื่อว่าพื้นฐานอีกอย่างของมนุษย์คือ "มนุษย์เป็นผู้มีเหตุผลที่เห็นแก่ตัว" มนุษย์ทุกคน(อย่างน้อยส่วนใหญ่มากๆ) ย่อมทำเพื่อตัวเอง การหยุดสิ่งนี้ไม่สามารถทำได้ด้วยการทำให้ทุกคนทำเพื่อสังคม(เพราะมันเป็นไปไม่ได้) แต่ต้องทำให้ผลประโยชน์ต่างๆของคนมีที่ยืนในสังคมและให้คนต่างๆเลือกเอาว่าต้องการผลประโยชน์แบบไหน และสิ่งที่ตัดสินออกมาด้วยคนส่วนใหญ่ก็คือ กติกา ซึ่งคนทุกคนต้องปฏิบัติตาม แต่เราต้องเข้าใจว่าคนตะวันตกไม่เคยรู้สึกว่า สิ่งที่ตัดสินออกมาโดยคนส่วนใหญ่นั้นถูกต้องเสมอ เพราะบางครั้งความถูกต้องอาจอยู่ในมือของคนส่วนน้อยก็เป็นได้ แต่ที่จำเป็นต้องเลือกคนสวนใหญ่ก็เพราะคนส่วนใหญ่มีสิทธิ์ถูกมากกว่าคนส่วนน้อยเท่านั้นเอง ดังนั้นเขาจึงเลอกประชาธิปไตย



ดังที่กล่าวประชาธิปไตยของอริสโตเติลมานั้น เห็นด้วยกับแนวคิดที่กล่าวมาข้างต้น แต่ประเทศไทยนับว่าเป็นประเทศที่ยังใช้ระบอบประชาธิปไตยได้ก็จริงแต่ไม่สมบูรณ์เพราะโดยพื้นฐานแล้วเราถูกปกครองโดยพระมหากษัตริย์เป็นเจ้าแผ่นดินมาตั้งแต่เดิมอยู่แล้ว และถึงแม้่ว่าเราจะพยายามเปลี่ยนแปลงประเทศโดยการนำระบอบประชาธิปไตยมาใช้ในประเทศไทยก็ยังคงยึดติดฐานเดิมที่เคยเป็นอยู่ดี คนไทยมีความจงรักภักดีต่อกษัตริย์เทดทูล อยู่แล้วถ้าจะให้ใช้ระบอบประชาธิปไตยแบบตะวันตกนั้นคงเป็นการยากยิ่ง ประชาธิปไตยที่ว่านี้มีข้อดีตรงที่ทุกคนในประเทศมีเสรีภาพและสิทธิเท่าเทียมกันแต่ในความมีสิทธิินี้เองก็ต้องมีผู้ที่หวังผลประโยชน์ที่จะเอาเปรียบอยู่ดี เพราะมนุษย์โดย สันชาตญาณแล้วมีความเห็นแก่ตัวเป็นที่ตั้งอยู่แล้ว ยิ่งสิ่งที่เอื้อประโยชน์ต่อตนเองมากเท่าไรก็ยิ่โหยหามากเท่านั้น เพราะระบอบนี้เื้อื้อต่อคนที่ต้องการอำนาจ ยศ และความเป็นใหญ่มากกว่า การที่จะทำเพื่อประเทศ


เราลอกเอาประชาธิปไตยแบบตะวันตกมา โดยเอาลักษณะข้อดีต่างๆของประชาธิปไตยของประเทศต่างๆมาผสมปนๆกันจนเกิดเป็น ประชาธิปไตยแบบไทย และเราก็คิดว่าประชาธิปไตยแบบนี้เหละที่ดีกับเราจริงเหรอ ? เราลอกมาจากตะวันตก ต้องอย่าลืมว่าเราลอกเอาความคิดพื้นฐานของเขามาด้วยเดิมทีประวัติศาสตร์เราเขียนเสมอว่าผู้ปกครองเราต้องเป็นคนดีต้องทำทุกอย่างเพื่อ ประเทศและทีสำคัญที่สุดเราคิดเสมอว่าเลือกตั้งทำให้เราได้คนดีมาเป็นผู้ปกครอง เป็นความคิดที่ผิด เพราะการที่คนคนหนึ่งได้รับคะแนนจากคนส่วนใหญ่ในประเทศ ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนดี แต่มันคือกติกา เราต้อมยอมรับว่าเราอยู่ในกฏแบบนี้ สิ่งที่เราต้องออกแบบระบบการถ่วงดุลอำนาจที่มีคุณภาพมากกว่านี้ เพื่อมาจำกัดอำนาจของผู้ปกครอง ดิฉันยกตัวอย่างของอเมริกา อำนาจนิติบัญญติ บริหารและตุลาการเขาแยกกันชักเจนไม่มีฝ่ายไหนสามารถแทรกแซงอีกฝ่ายหนึ่งได้โดยง่าย และระบบการปกครองท้องถิ่นของเขาก็มีมากจนบางอย่างมากกว่ารัฐบาลกลาง เสียอีก แน่นอนว่าดิฉันไม่ได้หมายความว่าระบบแบบอเมริกามาใช้ในไทยแล้วจะดี แต่ที่อยากสื่อก็คือเราจำเป็นต้องคิดระบบที่เหมาะสมกับความคิดพื้นฐานของ คนมากกว่านี้แล้วต่างหาก ยกตัวอย่างสิงโปร์เขามีระบบเผด็จการในนามประชาธิปไตย และระบบนี้ก็ดูเหมือนว่าจะเหมาะกับประเทศเขาซะด้วย ยกตัวอย่างประเทศจีน ถึงแม้ว่ามีปัญหาสังคม อีกจำนวนมากมหาศาลรอให้แก้ไขแต่ก็ดูเหมือนว่าการปกครองคนจำนวนมากที่มีภาษา วัฒนธรรมต่างกันสุดๆ การให้คนไม่รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์เสรีภาพอะไรบ้างจะเป็นวิธีที่ทำให้เขา ประสบความสำเร็จได้ แล้วคนไทยหละ ? เรายังคงคิดว่าการปกครองด้วยระบบคุณธรรมจะทำให้ประเทศเราพัฒนาไปได้อย่าง ต่อเนื่องจริงๆหรือ หากเรายืนยันว่าเราจะใช้ประชาธิปไตยต่อไป ถึงเวลาหรือยังที่เราต้องยอมรับว่าคนไม่ใช่คนดี เราไม่สามารถโทษเพียงแต่ผู้ปกครองที่ไม่ดี แต่ยังต้องโทษระบบที่ไม่สามารถจำกัดการใช้อำนาจในทางที่ไม่ชอบของผู้ปกครองได้ สิ่งที่คนไทยและระบบของประเทศควรจะทำได้ก็คือ หากเราได้ผู้ปกครองที่ไม่ดีมาต้องถือว่าเรา "คุ้มทุน" ไม่ใช่ "ขาดทุน" และการที่เราได้ผู้ปกครองที่ดีมาหมายความว่า "ได้กำไร" แต่ไม่ใช่ "คุ้มทุน"